Paardenstal als slaapkamer

Veel vluchtelingen dachten dat zij in Gelderland wel terecht zouden komen op een plaats die leek op dorpjes, die zij hadden moeten verlaten. Zij verwachtten gewoon door te kunnen gaan met hun leven. Het werd een teleurstelling. Ze stapten uit op een verlaten stationnetje in een dennenbos en werden verwelkomd door de kampleiding en enkele marechaussees. Daarna moesten zij een half uur lopen naar een legerkamp midden op een grote heidevlakte. Zij zagen al snel de houten barakken van het militaire kamp voor zich. De paardenstallen waren de slaapkamers. De deuren van de kamers waren van grijs zeil.

Begin november verbleven er 1050 Belgische vluchtelingen op de Legerplaats; voornamelijk gezinnen. Meer konden er niet meer bij. Om de overblijvende vluchtelingen, die zelf niet in hun onderdak konden voorzien, te herbergen werden er op last van de Nederlandse regering op diverse plaatsen vluchtoorden gebouwd. Ook wel aangeduid als ‘Belgische dorpen’. De vluchtelingen verbleven maar kort in de legerplaats Oldebroek.

De burgemeester van Nunspeet liet aan de Commissaris van de Koningin weten dat er in zijn gemeente ‘onafzienbare heidevlakten’ waren om een kamp te bouwen voor ‘een onnoemelijk aantal personen’. Binnen een maand werd op het terrein een barakkenkamp met scholen, een kerk, badhuizen en ontspanningsgebouwen geplaatst.

De eerste Belgische vluchtelingen van de Legerplaats uit Oldebroek verhuisden op 1 december 1914 naar Nunspeet. De legerplaats Oldebroek werd interneringskamp voor Belgische militairen tot aan het eind van de oorlog. De informatie en beelden op deze pagina zijn afkomstig van het Streekarchivariaat Noordwest-Veluwe, met dank aan Ad Sulman en Els van Nieuwenhuijzen.